Cualidades dos lapis
Os lápis,
de mina branda, por favor. A mina branda corre lixeira sobre case calquera
superficie, e cando os trazos cumpriron o seu propósito poden ser borrados, sen
que queden restos. E se ninguén os borra, o tempo daralles un ar misterioso que
podería resultar interesante aos ollos aventureiros da xente a quen lle gosta
ler ou da xente ociosa, en xeral. Pero, a pesar de poder borrarse por completo
se se quere, tan por completo como non se pode borrar ningunha outra cousa
feita nesta vida, se a túa vontade quere que o que debuxas ou escribes fique,
podes facelo eterno cun lápis de mina branda. O po do grafito esparexirase
suavemente sobre o papel e ficará alí para a eternidade. E ficarás alí. A non ser que, coa maxia dunha goma de borrar,
decidas que queres desaparecer e non deixar nada detrás de ti, como se nunca
tiveses existido. Non ficaría nada do teu tránsito terrestre, nin de todo canto
viche e oíche, sentiche e pensache no camiño. Elixes ti. Trascender ou
borrarte. Só de ti depende.
Un lápis de
mina dura fai fendas no papel que non se poden borrar porque quedan gravadas
como cun estilete. É unha imaxe moi triste, alguén cun lápis de mina dura,
tentando facer visible o trazo, sobre todo se se trata dun home adulto e as
súas mans son de traballador de obra. Pior, se son traballadores do mar, ou da
terra. E terrible, se son mans de muller que fixeron todos os traballos, porque
nin sequera podes ver a marca do que a dura punta do lapiseiro tenta volver
eterno. Non podes ver máis que as mans. Só as mans. Nin unha pista do que
foron, nin de se foron. Como se non importase a propia vida que debeu percorrer
o sangue por encima dos pulsos, como se esa vida, ao servizo doutras vidas,
tivese perdido a súa posibilidade. Nin o cansanzo nin as dobreces te deixan
ver. Nin a dor nin os medos que, con moito empeño, dubidando case de se o
estarás imaxinando, podes supor que viviron. Mentres conseguen facer bailar a
duras penas o lápis hostil, as mans tentarán decir algo a través dos signos.
Sen conseguilo, tentarán revelar algo. Canto máis esforzo impriman ao
percorrido sobre a folla, máis pegada indeleble irán gravando. E a máis
esforzo, máis profundo será o sulco, e máis difícil de descifrar. Imposible
saber o que contivo o camiño andado. Como a vida das mulleres agachada detrás
das mans que moven o mundo e que o mundo non percibe porque non quere mirar
alí.
Se ves
unhas mans de muller tentando escribir cun lápis de min dura, o máis seguro é
que te entren gañas de chorar, pero sentirás que non hai ningunha razón para o
teu choro. Nin por asomo pensarás que a causa das lágrimas que tes atravesadas
na garganta é unha muller, a dona das mans, usando un estilete, rascándote por
dentro á altura onde nace a auga de lágrimas. Así que, se queres regalar lápis,
sobre todo a mulleres, ou se es unha muller que precise comprar un, o meu
consello é que sexa de mina branda.
Para que só
dependa cada unha ser ou non.
