A casa
“Espero que
encontres o que buscas”. Dixéchelo como se no fose posible, pero xa ves que si
foi. Teño una casiña no medio do val, entre as montañas que pechan o paso aos
outros países. Unha casa de pedra coidadosamente recuperada e mantida, na que
se hospedan a miúdo persoas solitarias, a quen podo respectar e me respectan.
Teño case cincuenta anos e me dedico a dar comida e durmida á xente en
tránsito. Con frecuencia repousan na miña casa antes de cruzar algunha das fronteiras
que bordean a finca e os seus arredores. Collen ar e acumulan forzas antes de
proseguir. Veñen de moi lonxe. Deixan atrás outras ocupacións e, en moitos
casos, medos e cansanzos de moito tempo. Algunhas veces, tamén asuntos turbios.
É lóxico que precisen deterse antes de traspasar os lindes. Detrás están as
guerras. En todos os países hai unha, polo menos. En ocasións, tres ou catro
convivindo, declaradas ou non. O meu territorio está libre de guerras, é un
privilexio antigo. Os días que pasan na miña casa facemos vida caseira,
cociñamos, charlamos, lemos vellos contos perto do lume, paseamos polo bosque,
recollemos froitos silvestres ou cogomelos, segundo a época, e en verán e
primavera nadamos no río. Durante eses días (como moito tres ou catro, o
presuposto do que dispoñen no soe dar para máis), as viaxeiras e os viaxeiros
de paso viven como se non fosen estar en perigo nunca máis. Mesmo parecen ter
esquecido os momentos críticos padecidos antes de vir. Cadaquén trae os seus
recordos terribles ou gozosos, pero ninguén os conta. Ninguén aventura tampouco
o que podería ser mañá, a ninguén parece interesarlle moito. Non importan os
idiomas aprendidos, cos seus sons tan distintos. O que máis facemos para
comunicarnos é sorrir. Sorrimos moito, si.
Cando
quenta o sol, non queima, e cando chove, a auga cae amodo. Ao marchar, volven o
rostro para despedirse e sei que non me botarán de menos. Eu tampouco.
Retomarán o seu anceio ou a súa présa. Ou a súa amargura e a súa éxtase,
pasaxeiras. E outras e outros virán para ocupar os cuartos da casa durante uns
días. Eu recibirei a cada persoa nova sorrindo e decindo pouquiñas palabras, só
as imprescindibles. As precisas para explicar cómo funcionan as cousas e ónde
están.
Aquí o
tempo transcorre lentamente, a vida é sosegada. Borrado o pasado e borrado o
porvir, reinan agora e aquí, por iso todo é paz. Van pasando os anos e o meu
rostro se vai poboando con enrugas pequenas e agradables, como fendas na
cortiza das árbores. E xa ves que foi posible. Encontrei o meu lugar no mundo.
Sen antes nin despois. Sen memoria e sen desexos. O oco do universo onde xa non
fai falla buscar máis.
