Avisos
“A
xente que morre é porque ten un descuido; se non se descuidase, non morría”
L.P.
Sei cándo chega unha época difícil de existir polos avisos. Ao
principio foron tan raros e sorprendentes que non sabía o que significaban.
Sentín o desacougo que producen, pero non puiden descifrar as mensaxes que
conteñen. O primeiro e o segundo foron iguais, con varios anos de diferenza.
Unha man de tacto suave, mentres durmía, collía con firmeza a miña mandíbula e
a facía volverse cara ao outro lado da almofada. Despertei das dúas veces coa
certeza de que había alguén alí, alguén real, que me quería decir algo. Fiquei
desconcertada e alarmada, pero non de medo; de inquedanza e expectación. Como
sabendo que había algo pendente de saber. Aínda hoxe, ao lembrar, estou certa
de que alguén me tocou. E sempre que penso naquilo, coido que foi Padriño.
Entre estes dous avisos pasaron varios anos e cambiou o cuarto onde eu durmía.
Está todo na memoria, gravado con precisión milimétrica, tal como estaba nas
noites dos dous feitos. O armario, a mesiña de noite e o espello pequeno son os
mesmos que aínda teño. As luces nocturnas que entraban polas xanelas son distintas,
os obxectos na cómoda, as cousas na mesiña, a roupa sobre a cadeira, os lenzois
e as colchas, todo cos seus detalles diferentes. Na primeira, nun piso luminoso
da cidade, había un cuarto anexo cos meus libros. Na segunda, na miña casa
familiar, no medio do monte, había un baño dentro do cuarto que, coa porta
medio aberta e a persiana sen pechar, deixaba pasar a luz da lúa e o cheiro da
herba luísa que me consolaban algo das torturas daquel tempo nas horas en vela.
No lugar onde hoxe vivo tamén houbo os avisos. Por dúas veces.
Non me parece que fose Padriño desta volta (aínda que sei que el anda por aquí,
coa miña Avoa, abrindo a porta da sala para entrar a ver a tele comigo de cando
en vez… E agora me decato de que hai tempo que non sei dela nin del, será que
ando a outras cousas...). Hai case catro anos, durante unhas semanas, soou o timbre
da porta de madrugada. Non é que me despertase. Despertei sobresaltada primeiro
e o timbre soou despois, con nitidez. E cando me quixen dar conta estaba
mirando fóra, coa porta da rúa aberta de par en par no medio da noite, confusa
por non haber ninguén diante de min despois de abrila. Nin rastro de ninguén.
Aquelas chamadas sí que me puxeron medo, un medo peculiar, concreto de algo
mao, dun perigo inminente, dun ataque feroz. Pero na porta non había ninguén e
eu, que xa non podía conciliar o sono, ficaba estraña e desacougada e tamén durante
o día seguinte. As chamadas cesaron cando fixeron o diagnóstico. E non volveron
a soar até hai uns meses. Da mesma maneira inconfundible. Pero desta, sí que
souben sen dúbida o que estaba pasando. Sei quen chamou á porta e a quen lle
abrín as tres primeiras noites, e quen se me ocultou porque non se deixa ver
xamais fisicamente. E sei en qué momento descifrei e cómo decidín non abrir
máis e para asegurarme, pechei a porta con chave pola noite, cousa que nunca
fago, porque normalmente non teño medos do que veña de fóra. Desde nena, son
medosa de dentro.
Hai un ratiño, cando me desvelei, fun por augua á cociña. Ao estar perto da porta da rúa, decateime e
sorrín: hai semanas que non hai un aviso. Igual é que xa vai chegando o momento
de volver a atender a Padriño e Avoa. Vou ver un pouco a tele, a ver se queren.
Pero antes heille dar volta á chave, non vaia ser.
