Sombras ao chegar a
casa
Hai una sombra fronte o televisor. Hai un momento na vida no que
aparece. Vas acendela ou pasas
casualmente por diante e entón vela. Adoita ser alongada e non moi ancha e o
que deberan ser os ombros están sempre inclinados cara a esquerda. Non sei por qué imaxinamos que está de costas, as
sombras non teñen diante nin detrás. A cabeza si que é inconfundible: pequena e
ben proporcionada, mira cara a dentro da pantalla. Ao mellor lle ve as tripas
ao aparato. Ao mellor é a pantasma do técnico dos televisores morto en combate,
que quería sintonizar a nova canle. Ao principio pensas que é a túa sombra, por
iso o primeiro que fas, en canto a ves, é moverte diante dela para comprobar se
se move contigo. Non se move. Entón pensas que hai un estraño no salón da túa casa e, tras agardar un segundo, temendo
delatarte facéndolle saber que o descubriche, e só despois de ter calculado a
distancia entre a túa man e o xarrón de vidro sen flores da mesa do comedor, xiras
sobre ti repentinamente e comprobas que alí no hai ninguén. Nese momento
agradeces a quen che regalou o xarrón ter traído á túa casa obxecto tan inútil.
Aínda que no fose necesario nesta ocasión. Por se acaso. E xa ficas un rato
pensando en quen te regalou o xarrón. Recordando. E séntaste no sofá diante da
tele e pergúntaste por qué non o gardache en lugar invisible, para poder
recuperalo cuarenta anos despois, cando as túas historias de amor interesen a quen
estude os hábitos románticos das vellas xeracións.
Se acendes o televisor, vaise. A sombra desaparece instantaneamente
sen deixar rastro. Podes acender e apagar todas as veces que che dé a gaña, xa
non estará aí. Pero non te sorprendas se outro día calquera, cando volvas a
casa, te encontras de pronto sentada no salón recordando a alguén despois de ter
localizado algún obxecto inútil para protexerte.
