As mimosas están
florecidas
Sábese que é xaneiro porque xa floreceron as mimosas. As mimosas,
que coa súa beleza escandalosa, lle dan ao inverno unha falsa sensación de ser
verán. Outras flores aparecen discretamente, confundidas co verde de arredor.
Van decindo con calma cómo sairán, publicitan a súa chegada durante semanas e
as vamos prevendo; emocionámonos na espera, danos tempo a preparármonos para a
convivencia coas cores e coas formas. As que máis, as flores silvestres. Polo
xeral, son as que máis amodo se deciden a andar polo mundo. As mimosas non
saben ir sen présa, non, elas nunca avisan. Aparecen de repente, como se
temesen non dar saído se se anuncia a súa presenza. De poderse anticipar que
veñen, se alguén soubese, teríamos tempo de acomodarnos para que non nos
causasen a sorpresa e o impacto que producen cada mes de xaneiro, pero se nos
olvida cada vez.
Cando a xente me bota fóra da súa vida, compórtase como as
mimosas. Copian delas a meneira repentina. Igual teñen medo de non dalo feito
se o avisan, de non saber. Ou de que eu quebre o seu impulso e mova algo que
impida o abandono. Ou mesmo de que me prepare e, ao estar previda, abandone
primeiro, evitando o efecto espectacular dos finais inesperados. Ninguén que me
deixase anunciou antes a ausencia, ninguén me avisou de que en tal data me
deixaría de querer. De repente marcharon, facendo moito ruído ao pechar a porta.
E eu fiquei coa boca aberta mirando o portazo, como sempre. Como cando unha vez
ao ano, conducindo ou camiñando, me decato de que xa é xaneiro polo son amarelo
das árbores.
Ao mellor é por iso que amo tánto as flores silvestres e a xente
que nunca se irá.