Conversas con Mamá
Ela: Santo ceo! Non sabes o que estimo este regalo... E que mo fagas ti, da túa man... Deus, Deus, Deus... E ónde o vou pór?
Eu: Pono onde queiras, Mamá, é teu.
Ela: Eu púñao no salón, pero o teu pai pode rompelo... sen querer,
eh, que querendo non se atreve!
Eu: E sen
querer tampouco se atreve, Mamá.
Ela: Claro
que de boa gaña o deixaba no meu cuarto, na mesa do ordenador, para poder facer
eu o que quero con isto á miña maneira...
Mentres tanto, vou colocando as pezas, que aínda manchan de pintura ao collelas, así, xuntiñas, para que vexa
cánto espazo ocuparán e preguntándolle ónde vai cada cousa, porque non teño
idea. Ao facelo segundo me vai decindo, deixo a San Pepe e a Santa Maruxiña ao
lado do pequeno Suso.
Ela: O pai
e a nai ao lado do neno, claro.
E eu vou e poño a mula e a vaca, ou o burro e o boi, que non sei moi
ben, detrás de Susiño, pero a miña nai entón se alarma moito.
Ela: Non,
non, non pode ser, os animais non poden estar detrás, os animais diante, para
darlle calor ao neno. Detrás poden estar María e Xosé, pero os animais non...
diante, ponos diante, que vai moito frío para o neno.
Eu: Mamá, daquela hai animais nos beléns
para iso, para darlle calor ao neno? De pequena me intrigaba por qué eran tan importantes para a Avoa estes dous
bichos ao montar o nacemento enorme no comedor. Era por isto...
Ela: Pois,
claro, por qué ia ser, para darlle calor ao neno... Tamén é que foron dar a un
pesebre e aí hai animais, xa se sabe... pero o de verdade é o de quentar o
neno, por iso teñen que estar diante.
Eu (Corrixindo
a colocación dos animais térmicos): O que pasa é que terán que mirar cara a
dentro, non? Non van estar mirando para outro lado, estando o neno aí no
medio...
Ela (Recolocándoos
para que as súas grandes cabezas miren na dirección na que o neno bendice, no
canto de miralo a el, que era onde eu, na miña ignorancia belenística,
supuña que debían mirar...): Non, non, non, teñen que estar cara a fóra, miran
cara a fóra sorprendidos de ver tántos pastores e tánta xente que ven ver o
neno. Chámalles a atención tanto rebunbio, por iso miran todo o que está
pasando diante da criatura.
Eu:
Claro...
Ela: Anda,
dame un bico grande! Non, doucho eu, douche moitos bicos, porque nunca me fixeron
un regalo máis bonito, dígocho de verdade. E ninguén no mundo tivo nunca un regalo como este, tan único e de tanto valor.
Miña nai sempre me puña o nacimento... Cómo non me hei de emocionar?
Emociónome, si, e moito... Agora, iso si... xúroche que lle vou calcetar ao
neno unha mantiña, violeta, fágolla violeta por ti... Porque o neno ten que
pasar moito frío, dígoche eu que si, que nin co calor dos animais... que o
inverno é moi longo e moi duro...
E vaise, escaleiras abaixo, coa súa sensación única de ter recibido o mellor agasallo do mundo...
E vaise, escaleiras abaixo, coa súa sensación única de ter recibido o mellor agasallo do mundo...
Cando fun ver á miña amiga, hai uns días, ela pediume que lle prometese que me ía curar. Prometinllo. Hai un pouco falamos por teléfono e díxome que íamos curar as dúas. Ela tamén.
Ao colgar souben exactamente o que sentía a miña nai mentres baixaba as escaleiras.
Ao colgar souben exactamente o que sentía a miña nai mentres baixaba as escaleiras.
