A serea ferida
“Vouche decir por
fin o que nunca che dixen porque morreche de repente e eu daquela non sabía que
coñecía un idioma para falar co alén. Daquela era tan nena e ti tan neno que
non sabíamos da morte, nin da irrelevancia da vida e a súa fugacidade. Non sabíamos
que, por sorte, nada é eterno e todo pasa. Escoita pois, agora que cheguei ao
meridiano e loce o sol, e xa sei que nada é eterno e, afortunadamente, todo
pasa, escóitame decir que te amo e que algún día aínda choro por ti. E que algunha
noite, ás veces noutros brazos, pecho os ollos e estou contigo aínda, no río
aquel. Nada é eterno, meu amor, e todo pasa. Todo, agás ti e máis eu, bailando
na nosa adolescencia a canción que nunca máis quixen oír e o beixo aquel no río
que procuro noutros labios e nunca encontro.”
Esta foi a derradeira carta que
escribiu antes de esquecer cómo se escribe. Despois de cumprir o seu último
ano, esqueceu tamén as mulleres que foi. O porvir foi extinguindo á medosa e á
forte. Á doente, á capaz e á aventureira. Cada unha foi comesta pola que veu
despois. A triste e a feliz morreron tamén e ningunha delas chorou pola
anterior, e ela tampouco. En pouco tempo apenas lembraba a boca coa que sorrían,
nin as palabras de cada lingua, nin a cor dos seus dentes. Non soubo máis dos
universos que transitaron e fóronselle memoria os labios que elas soñaron unha
vez. Xa tiña paz. Pechárase xa a porta e esquecera. Non existía máis. Reinaba a
nada.
Agora vive
onde vai calor, perto dun sol artificial que se chama central eléctrica. Seica
ten parentes que viven máis abaixo, nas augas caribeñas ao sul do trópico. Hai
moito que ela non se aventura por alí, non daría atravesado as correntes frías
sen enfermar, así que leva tempo nadando neste refuxio caluroso. Aquí abondan
as flores para comer, aínda que estraña o sabor das follas tenras do manglar.
Anda soa e aventa nubes de xeada a cada pouco. Avanza con coidado porque no seu
corpo gris de manatí, xusto na veta máis rosada do seu ventre cilíndrico, hai
unha vella ferida aberta por un barco.
E así vai
indo a súa lenta vida acuática. Só precisa que o sol non se mova do seu sitio.