Estados alterados das bruxas. 9. A serea ferida


A serea ferida

“Vouche decir por fin o que nunca che dixen porque morreche de repente e eu daquela non sabía que coñecía un idioma para falar co alén. Daquela era tan nena e ti tan neno que non sabíamos da morte, nin da irrelevancia da vida e a súa fugacidade. Non sabíamos que, por sorte, nada é eterno e todo pasa. Escoita pois, agora que cheguei ao meridiano e loce o sol, e xa sei que nada é eterno e, afortunadamente, todo pasa, escóitame decir que te amo e que algún día aínda choro por ti. E que algunha noite, ás veces noutros brazos, pecho os ollos e estou contigo aínda, no río aquel. Nada é eterno, meu amor, e todo pasa. Todo, agás ti e máis eu, bailando na nosa adolescencia a canción que nunca máis quixen oír e o beixo aquel no río que procuro noutros labios e nunca encontro.”

                Esta foi a derradeira carta que escribiu antes de esquecer cómo se escribe. Despois de cumprir o seu último ano, esqueceu tamén as mulleres que foi. O porvir foi extinguindo á medosa e á forte. Á doente, á capaz e á aventureira. Cada unha foi comesta pola que veu despois. A triste e a feliz morreron tamén e ningunha delas chorou pola anterior, e ela tampouco. En pouco tempo apenas lembraba a boca coa que sorrían, nin as palabras de cada lingua, nin a cor dos seus dentes. Non soubo máis dos universos que transitaron e fóronselle memoria os labios que elas soñaron unha vez. Xa tiña paz. Pechárase xa a porta e esquecera. Non existía máis. Reinaba a nada.

                Agora vive onde vai calor, perto dun sol artificial que se chama central eléctrica. Seica ten parentes que viven máis abaixo, nas augas caribeñas ao sul do trópico. Hai moito que ela non se aventura por alí, non daría atravesado as correntes frías sen enfermar, así que leva tempo nadando neste refuxio caluroso. Aquí abondan as flores para comer, aínda que estraña o sabor das follas tenras do manglar. Anda soa e aventa nubes de xeada a cada pouco. Avanza con coidado porque no seu corpo gris de manatí, xusto na veta máis rosada do seu ventre cilíndrico, hai unha vella ferida aberta por un barco.

                E así vai indo a súa lenta vida acuática. Só precisa que o sol non se mova do seu sitio.