Decir adeus
Xa terás comprobado que non podes localizarme polos medios
habituais nin polos alternativos previstos. Escribo desde un deses sitios
infames nos que os estranxeiros se xuntan sen falar entre sí, en calquera país,
concentrados nas pantallas, no costume triste e fatigoso de regresar
virtualmente ao seu lugar de orixe, coa súa familia, cos seus home e mulleres.
Aínda teño poucas posibilidades de contactar polo de agora, así que tardarás en
saber de mi. É máis seguro. A prioridade é ocuparme de consolidar uns sinais de
identidade que xustifiquen a miña estancia neste pobo do que, por suposto, non
che darei datos. As miñas investigacións sobre a flora local me permiten ficar
nun pequeno apartamento de veraneo neste meses da fin do inverno sen chamar
moito a atención, non é a primeira vez que ven xente da universidade para
estudar as mesmas cousas. Só che direi, para situarte un pouco, que o carácter
que estou deseñando inclúe un gosto desmedida polo té á súa hora (dunha clase
pola mañá e outra pola tarde) e un día de perrucaría á semana, co repaso obrigado
sobre as realezas e nobrezas, ás que tiven que investigar para facer coherentes
os meus mínimos comentarios. Creo ter conseguido por fin o que chamamos un
“rasgo consistente” nun detalle que se me ocorreu a partir do comentario do
home do café onde adoito refuxiarme despois da camiñada para as fotos e as
notas da mañá e máis da tarde. Desde a miña chegada, mentres tomo o meu té de
laranxa ás doce en punto do mediodía, ou o meu té de limón ás seis en punto da
tarde, tento imaxinar qué característica podería engadir á miña personalidade
actual que permita aos habitantes deste pobo colocarme sen fisuras no sitio
común da xente de paso, coa miña peculiaridade correspondente, sen sobresaltar
nin alertar. Ha de ser, xa se sabe, suficientemente extravagante como para
chamar a atención e suficientemente vulgar como para pasar desapercibida. Algún
hábito que engada á propietaria da miña identidade unha satisfacción persoal
substancial, si, e que, ademais, encaixe ben nalgunha actividade cotiá da
comunidade. Ou aínda máis, se é posible, que sexa compartida con alguén mui
aceptado no entorno, alguén mui integrado, alguén... como o dono do café que,
cada día, nos ratos nos que a súa clientela se entretén en consumir o mesmo ás
mesmas horas, le algo no mostrador, completamente absorvido pola lectura...
O dono do café é un home grande curtido polo mar no que
traballou toda a vida até que a súa muller encamou. Agora rexenta con orde e
limpeza escrupulosa o café que antes atendía ela, falecida hai uns anos e, cada
tarde, le sobre o mostrador. Como che contaba, levo días (desde que definín os
meus hábitos profesionais e as miñas repeticións de consumo e lecer, coido que
de maneira bastante satisfactoria) na procura do rasgo definitivo. É primordial
localizalo e non trabucarme na súa elección e desenvolvemento.
Foi onte mesmo, saboreando o meu té vespertino (ao que, por
certo, e custa afacerme, pásame igual coa perrucaría), cando o home grande do
café saíu do mostrador e atravesou o local para deixar na estantería das
revistas e xornais o obxecto da súa lectura. Ao pasar por diante da miña mesa,
decatándose de que lle vin secarse unha lágrima, parou diante de min e dixo sen
inmutarse: “Se non fose un home podía lembrar á miña muller e chorar
tranquilamente. Pero como son un home, e
ademais un bruto, teño que axudarme cando necesito botar unha lágrima. Se lle
fai falla, non o pense, estes folletíns son mui eficaces. Recoméndolle este, xa
comprobou que é rápido.” E, ao decir isto, puxo na miña mesa o exemplar manoseado
dunha noveliña desas editadas para consumo masivo, coa portada gastada polos
centos de mans que, seguramente, xa a terían usado para a mesma fin. Na
portada, o debuxo dun sobre de correos cun título ben revelador: “Decir adeus”.
Xa está decidido. Hoxe á tarde, á hora do té, o dono do café vaime ver
chorar despois de ter lido a noveliña. Sigo adiante.